Anne (27) is in het dagelijks leven wijkverpleegkundige en daarnaast vrijwilliger bij Netwerk Gewoon Samen in Zeist. Eens in de twee weken gaat ze op bezoek bij een dame van in de 90. “Ze woont in een verzorgingstehuis, maar heeft geen familie of kennissen. Daarbij komt dat ze zo goed als blind is, dus ik help haar met de kleine dingetjes: een knoop aanzetten, even wat opruimen of een boodschap.”

De dame geniet erg van de bezoekjes van Anne: “Het eerste kwartier geef ik haar de ruimte om even bij te praten en drinken we een kopje thee. Daarna doe ik wat kleine klusjes of gaan we even lekker naar buiten. Pas gingen we samen winkelen. Het lastige is dat zij zelf bijna niks meer ziet, dus ik was haar spiegel. Dat levert mooie situaties op. Daarnaast zat mevrouw in een rolstoel, wat het niet makkelijk maakt. Maar de verkoopster hielp goed mee en uiteindelijk hebben we twee mooie rokken en een blouse gekocht!”

Het liefst geeft de dame Anne van alles mee als dank, maar dat wil Anne niet. Voor haar is het bezoekje een moment van rust: gewoon iemand helpen zonder doelen te behalen of rapportages schrijven. Hoewel, vertelt ze: “laatst gaf ze me een waxinelichtjes houder mee. In eerste instantie vond ik hem helemaal niet zo mooi, maar de liefde waarmee ze het gaf… ik moest het gewoon accepteren!” Nu pronkt de houder op tafel bij Anne thuis en gecombineerd met de andere spulletjes staat het heel leuk!

Door haar werk in de verpleging snapt Anne goed waar de dame allemaal last van heeft. “Ik weet ook hoe druk het personeel van het verpleeghuis is, dus ik probeer hen een beetje te ontzien en te helpen met dingen waar ze anders een verpleegster voor zou bellen.” Ook heeft Anne ontdekt dat de dame en zijzelf best op elkaar lijken: “Ik kan op zijn tijd heel gestructureerd zijn. Ze heeft bijvoorbeeld een kast met allemaal mandjes, een grote chaos en alles lastig te vinden. Dus nu heb ik een systeem gemaakt met mandjes met etiketten en alles opnieuw ingericht. Dan ben ik bezig en zit zij op het bed aanwijzingen te geven. Ik vind dat helemaal fantastisch… en zij ook!”

Zo probeert Anne het leven van de oude dame nét wat leuker te maken: “mijn uitdaging is dat ik haar iedere keer als ik er ben een keer aan het lachen maak. Pas vroeg ik haar wat ze nou echt lekker vindt. Dan neem ik dat voor haar mee, kaas van de kaasboer of een visje van de markt. Door zo iets kleins te doen kan je echt iets betekenen voor iemand, dat vind ik wel heel mooi. Als je zo’n tijd met iemand optrekt bouw je toch wel wat op en ga je wel van zo’n vrouw houden. Iemand zo makkelijk blij kunnen maken, dat is echt leuk!”